Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2017

Γιώργος Λιερός, Υπαρκτός καινούργιος κόσμος, Ένας πολιτισμός του δώρου

--- "[…] Διά του δώρου, λοιπόν, παρουσιάζονται το ένα στο άλλο, αναγνωρίζονται αμοιβαία και γίνονται αποδεκτά δύο πρόσωπα. Αντίθετα, η παράλειψη της πρόσκλησης (ήδη από τότε που οι Ολύμπιοι Θεοί δεν κάλεσαν την Έριδα στη γιορτή) ή η άρνηση της αποδοχής της αποτελούν προσβολές του προσώπου και της τιμής του. Στις αρχαϊκές κοινωνίες είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος της τιμής (υπόληψης) του προσώπου˙ αυτή συσχετίζεται προπάντων με τη γενναιοδωρία, την επαυξημένη ανταπόδοση του δωρήματος, ώστε ο αρχικός δωρητής να μεταβάλλεται σε υπόχρεο κ.ο.κ. Ακόμα και οι πιο αρχαϊκές ομάδες είναι εξαιρετικά ευαίσθητες στο θέμα της τιμής. Όπως έγραφε ο Μως, «οι άνθρωποι έμαθαν να εγγυώνται την τιμή και το όνομά τους πολύ πριν μάθουν να υπογράφουν»˙ το έκαναν με παροχές, προσφορές, τελετουργίες και δώρα. Η τιμή και η υπόληψη είναι η μαγική αύρα που περιβάλλει το άτομο. […] «Χαλασμένο πρόσωπο» είναι μία έκφραση των Κουακιούτλ για έναν αρχηγό που δεν δίνει πότλατς (γιορτές στις ΒΔ ακτές της Αμ

Lou Andreas-Salomé, Σεξουαλικότητα και ερωτισμός, Η γυναίκα

--- "Στην πραγματικότητα, αυτή η αρχετυπική σύλληψη της Παρθένου φαίνεται πλησιέστερη στο σημερινό πρότυπο της πόρνης: στο δόσιμο του εαυτού της χωρίς δυνατότητα επιλογής, ούτε ηδονής, με άλλα λόγια στο δόσιμο του εαυτού της με σκοπούς ολότελα ξένους προς τον ερωτισμό. Ο τύπος της πόρνης και ο τύπος της Μαντόνας μοιάζουν σε αυτό το σημείο περίπου όσο η καρικατούρα και το ζωντανό μοντέλο της, ή τέμνονται στα άκρα τους. Αλλά εκείνο που τις καθιστά και τις δύο δυνατές, είναι η ίδια αρχή που δίνει στη γυναίκα προορισμό ζώου- φορέα ζωής, μητρικού ζώου: το σώμα της, όσο κυοφορεί, είναι ναός του Θεού ή θέατρο και παζάρι της σεξουαλικότητας, και γίνεται η ενσαρκωμένη έκφραση, σύμβολο της παθητικότητας που κάνει τη γυναίκα εξίσου ικανή να εξευτελίσει τη σεξουαλική πράξη ή να τη μετουσιώσει." Lou Andreas-Salomé, Σεξουαλικότητα και ερωτισμός ---

Lou Andreas-Salomé, Σεξουαλικότητα και ερωτισμός, Ενωμένοι για μια ζωή

--- […] Πρέπει επίσης να υπογραμμισθεί ότι η ερωτική μέθη και ή ένωση που επιτελείται για μια ολόκληρη ζωή δεν παραμένουν ταυτόσημες η μία με την άλλη, και ότι υπάρχει αλήθεια στη γνωστή ρήση ότι η μία σταματά λίγο πολύ εκεί όπου αρχίζει η άλλη- μια αποτυχία υποδηλούμενη από δύο εντελώς διαφορετικές μεθόδους της εμπειρίας του έρωτα. […] Ένας δεσμός που συνάπτεται για μια ολόκληρη ζωή έχει ως τίμημα την εξάλειψη μιας προηγούμενης ερωτικής φόρτισης, την επικράτηση μιας μεταγενέστερης θέλησης προορισμένης να διαρκέσει, διότι αισθάνεται αρκετά πλούσιος ώστε να αποδεχθεί τέτοιες θυσίες: δεδομένου ότι αυτό που θέλει να ζήσει μέσα σε τούτη τη σχέση μέχρι τέλους είναι μια ζωή που απαιτεί την ίδια προστασία και τον ίδιο σεβασμό, την ίδια φροντίδα, την ίδια αυτοθυσία με το παιδί που γεννιέται από τη σαρκική ένωση. […] Εκεί όπου η αγάπη, με την ερωτική έννοια της λέξης, υπήρξε το πιο καθοριστικό στοιχείο στη διαμόρφωση μιας ένωσης για ολόκληρη τη ζωή, μαθαίνει για πρώτη φορά να συμπεριφ

Το χαμόγελο [Ημερολόγιο]

--- Πέμπτη, 27.07.2017- 20:50 Είχα ομολογουμένως αρκετούς λόγους για να χαμογελώ επιστρέφοντας σήμερα το μεσημέρι στο σπίτι με το λεωφορείο, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από κάποιον άγνωστο κύριο περί τα εβδομήντα πέντε, ο οποίος νωρίτερα με είχε στριμώξει κάπως στην προσπάθειά του να περάσει και να ακουμπήσει τις σακούλες με τα ζαρζαβατικά που κρατούσε και στα δυο του χέρια σε μια κοντινή σε μένα θέση από εκείνες τις «ημίδιπλες» που προορίζονται για τους ηλικιωμένους όπου καθόταν μια κυρία. Έσπευσε μάλιστα να «απολογηθεί» για την ενόχληση που προκάλεσε στην κυρία και σε μένα μεταχειριζόμενος, χαριτωμένα θα έλεγα, τη γνωστή ατάκα του Βουτσά «ήταν να μην τρουπώσω εγώ» προκαλώντας τα χαμόγελα τα δικά μας. Μια στάση αργότερα, λοιπόν, αντιλήφθηκα να λέει: «Ό, τι και να σας κάνει να χαμογελάτε, να ξέρετε ότι το χαμόγελό σας είναι πολύ γλυκό». «Συγγνώμη;» ήταν η δική μου απάντηση μια και η παρατήρησή του μόλις με είχε επαναφέρει στην πραγματικότητα από την ονειροπόλησή μου. Ε

Νοκ Άουτ [Ημερολόγιο]

--- Κυριακή, 4.6.2017- 13:00 Κάτι μέσα στη μέρα έχει γίνει σωστά, κάτι άλλο εντελώς λάθος. Ακόμη κι αν τα σωστά είναι περισσότερα από τα λάθη, η πικρή γεύση της αποτυχίας είναι εκεί και πολλές φορές είναι τόσο βασανιστική, που δύσκολα αποφεύγουμε να νιώσουμε ματαιωμένοι, ηττημένοι από τον ίδιο μας τον ατελή εαυτό, που προς στιγμήν- κάποτε και για πολλές χιλιάδες αθροισμένες στιγμές-  αφέθηκε να στροβιλίζεται στη δύνη του παράλογου φόβου, να εγκαταλείπεται στην αβάσταχτη ηδονή του πόνου που δεν μοιράζεται, που είναι «ντροπή» να μοιράζεται. Το παν για να μπορεί κανείς να συνεχίζει παρόλες τις αναποδιές  φαίνεται να είναι η ικανότητα να συγχωρεί τον εαυτό του, να αγαπά (και) τα λάθη του, αν όχι πρωτίστως αυτά και να ενθαρρύνει εαυτόν να προσπαθεί περισσότερο, έχοντας την (αυτο)πεποίθηση, ότι μπορεί και ότι μπορεί καλύτερα από ό, τι τα έχει καταφέρει έως σήμερα. Αν κάτι πρέπει να θεωρούμε στόχο ζωής είναι μάλλον αυτό που ο Δημήτρης, ο δάσκαλος οδήγησης- καλή του ώρα- μου είχε πε

Murray Bookchin, Η σύγχρονη οικολογική κρίση

--- «Τα ανθρώπινα όντα όταν γεννιούνται είναι περισσότερο αβοήθητα και εξαρτημένα απ’ όσο τα περισσότερα ζώα. Η ωρίμανσή τους απαιτεί περισσότερο χρόνο απ’ ότι απαιτεί για τα κοντινότερα πρωτεύοντα ξαδέλφια τους. Αυτή η παρατεταμένη περίοδος ανάπτυξης, η οποία συμβάλλει αποφασιστικά στην πνευματική ικανότητα των ανθρώπων να δημιουργούν πολιτισμούς, ενθαρρύνει επίσης ένα βαθύ αίσθημα αλληλεξάρτησης που αποτελεί τη λυδία λίθο για το σχηματισμό και τη σταθερότητα της κοινότητας. Είμαστε κατ’ εξοχήν κοινωνικά ζώα όχι από ένστικτο, αλλά επειδή οφείλουμε να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας εάν θέλουμε να ωριμάζουμε με έναν υγιή και ζωντανό τρόπο και όχι απλώς να επιβιώνουμε. Αυτή η μορφή συνεργασίας, που περιλαμβάνει μια μακρά περίοδο γονικής προστασίας και, ουσιαστικά, στοργής και τρυφερότητας, καλλιεργεί στο είδος μας την ισχυρή ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η χειρότερη τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί σε οποιοδήποτε φυσιολογικό ανθρώπινο ον είναι η απομόνωση και το σοβαρότερο ψυχικό τρ

Lou Andreas-Salomé, Σεξουαλικότητα και ερωτισμός, Η ερωτική χίμαιρα

--- «Το ν’ αγαπάς κάποιον σημαίνει να τον γνωρίζεις με τέτοιον τρόπο ώστε όλα του τα στοιχεία να σ’ αγκαλιάζουν, να φθάνουν ολοκληρωτικά σε σένα, παύοντας να είναι αδιάφορα ή φοβερά, ψυχρά ή κούφια. Ακόμα και τα πιο τρομερά πράγματα τότε, όπως τα θηρία μόλις μπουν στον κήπο της Εδέμ, ξαπλώνουν εξημερωμένα στα πόδια μας. Στα πιο όμορφα ερωτικά τραγούδια υπάρχει κάτι από αυτό το ακαταμάχητο συναίσθημα, ωσάν το αντικείμενο του έρωτα να μην είναι μόνο αυτό που πραγματικά είναι, αλλά και το φύλλο που θροΐζει πάνω στο δέντρο, η αχτίδα που κάνει να χρυσίζει το νερό- μεταμορφωμένο σε όλα τα πράγματα και συγχρόνως μάγος που μεταμορφώνει όλα τα πράγματα: εικόνα θρυμματισμένη σε χίλια κομμάτια μέσω της απειρότητας του Όλου, έτσι ώστε όπου κι αν πορευόμαστε να είμαστε πάντοτε στη γενέθλια γη μας. Να γιατί έχουμε απόλυτο δίκιο να φοβόμαστε ότι, καθώς προχωρά η αλληλογνωριμία των εραστών, η ερωτική μέθη εξανεμίζεται. Είναι γιατί κάθε πραγματική μέθη αρχίζει από ένα είδος δημιουργικής δόνησης

Ρόζα Λούξεμπουργκ, Γράμματα απ' τη φυλακή

--- "Σε τέτοιες στιγμές σκέφτομαι εσένα και θάθελα τόσο να σου μεταδώσω αυτό το μαγεμένο κλειδί, για να μπορείς να αιστάνεσαι σε κάθε περίσταση ό,τι ωραίο και χαρούμενο μες στη ζωή, για να ζεις και συ μέσα στη μαγεία και να βαδίζεις στη ζωή καθώς σ’ ένα ολάνθιστο λιβάδι. Μη φανταστείς πως θάθελα να σου προσφέρω φανταστικές χαρές ή να σου κηρύξω τον ασκητισμό. Σου εύχομαι χαρές πραγματικές. Θάθελα μονάχα να μεταδώσω και σε σένα την ανεξάντλητη ενδόμυχη χαρά μου, ώστε να είμαι ήσυχη για λόγου σου, και για να μπορείς να περνάς μέσ’ απ’ τη ζωή τυλιγμένη σ’ ένα μαντύα κεντημένο μ’ αστέρια, που να σε προστατεύει από καθετί μικρό, χυδαίο και βασανιστικό της ανθρώπινης ύπαρξης." Ρόζα Λούξεμπουργκ, Γράμματα απ' τη φυλακή ---

Albert Camus, Ο επαναστατημένος άνθρωπος

--- "Το αίσθημα κατοχής δεν είναι παρά μια άλλη μορφή της επιθυμίας για διάρκεια. Αυτό προκαλεί το ανίσχυρο παραλήρημα του έρωτα. Κανένα πλάσμα, ακόμη και το πιο αγαπημένο, και το οποίο ανταποκρίνεται σε τούτη την αγάπη όσο καλύτερα μπορεί, δεν μας ανήκει ποτέ. Πάνω στην άσπλαχνη γη, όπου οι εραστές πεθαίνουν καμιά φορά χωρισμένοι και γεννιούνται πάντα μακριά ο ένας από τον άλλο, η πλήρης κατοχή μιας ύπαρξης, η απόλυτη αρμονία με αυτήν σε όλη τη ζωή είναι μια αδύνατη απαίτηση. Η επιθυμία κατοχής είναι τόσο αχόρταγη, ώστε μπορεί να επιζήσει και έπειτα από τον ίδιο τον έρωτα. Αγαπώ τότε σημαίνει ευνουχίζω αυτό που αγαπώ. Ο επονείδιστος πόνος του παρατημένου, μοναχικού από δω και πέρα εραστή, δεν οφείλεται στο ότι δεν τον αγαπούν πια, αλλά στο ότι γνωρίζει πως ο άλλος μπορεί να έχει πιθανότητες ν’ αγαπήσει ακόμη. Τελικά, κάθε άνθρωπος εκμηδενισμένος από τον σφοδρό πόθο για διάρκεια και κατοχή εύχεται στα πλάσματα που αγάπησε τη στειρότητα ή τον θάνατο." Albert Camus, Ο