Prior knowledge’s recalls

=== «Ήταν σαν η ντροπή να εξακολουθούσε να ζει μετά απ’ αυτόν». Μ’ αυτές τις λέξεις τελειώνει η Δίκη . Αντίστοιχη καθώς είναι προς τη «στοιχειώδη καθαρότητα συναισθήματος» η ντροπή αποτελεί για τον Κάφκα την ισχυρότερη σωματική κίνηση. Οπωσδήποτε, έχει μια διττή όψη. Η ντροπή είναι μια οικεία ανθρώπινη αντίδραση, αλλά συγχρόνως ενέχει κοινωνικές αξιώσεις. Η ντροπή δεν είναι μόνο ντροπή ενώπιον των άλλων, αλλά μπορεί να είναι επίσης ντροπή που αισθάνεται κανείς γι’ αυτούς. Η ντροπή στον Κάφκα, λοιπόν, δεν είναι περισσότερο προσωπική απ’ όσο η ζωή και η σκέψη που την κυβερνούν και που έχει περιγράψει μ’ αυτόν τον τρόπο: «Δεν ζει για χάρη της δικής του ζωής, δεν σκέφτεται για χάρη της δικής του σκέψης. Αισθάνεται σαν να ζει και να σκέφτεται κάτω από τη βία μιας οικογένειας […] Εξαιτίας αυτής της άγνωστης οικογένειας […] δεν μπορεί να απελευθερωθεί». *ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ, Walter Benjamin , Μετάφραση Στέφανου Ροζάνη, Εκδόσεις Έρασμος (2017) ( Α.Τ.) ===

=== Δυστυχής ίσως ο άνθρωπος, αλλά ευτυχής ο καλλιτέχνης που τον ξεσχίζει ο πόθος! Φλέγομαι να ζωγραφίσω εκείνη που μου φανερώθηκε σπανιότατα και που δραπέτευσε ταχύτατα σαν κάτι όμορφο και ποθητό που χάνει πίσω του ο ταξιδιώτης, παρασυρμένος μέσα στη νύχτα. Πόσος καιρός ήδη πάει που εξαφανίστηκε! Είναι ωραία, και κάτι περισσότερο από ωραία˙ είναι εκπληκτική. Το μαύρο αφθονεί πάνω της: και το σύνολο που εκείνη εμπνέει είναι νυχτερινό και βαθύ. Τα μάτια της είναι δυο σπήλαια όπου σπιθίζει αμυδρά το μυστήριο, και το βλέμμα της λάμπει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στο έρεβος. Θα μπορούσα να τη συγκρίνω με μαύρον ήλιο, αν μας ήταν δυνατόν να συλλάβουμε ένα μαύρο άστρο που διαχέει το φως και την ευτυχία. Αλλά κατευθύνει τη σκέψη μας μάλλον προς τη σελήνη, η οποία την έχει αναμφίβολα σφραγίσει με την απειλητική επιρροή της˙ όχι η λευκή σελήνη των ειδυλλίων, που μοιάζει με ψυχρή νύφη, αλλά η δυσοίωνη και μεθυστική σελήνη, μετέωρη στο βάθος μιας θυελλώδους νύχτας και κυνηγη