Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νοκ Άουτ [Ημερολόγιο]


---
Κυριακή, 4.6.2017- 13:00
Κάτι μέσα στη μέρα έχει γίνει σωστά, κάτι άλλο εντελώς λάθος. Ακόμη κι αν τα σωστά είναι περισσότερα από τα λάθη, η πικρή γεύση της αποτυχίας είναι εκεί και πολλές φορές είναι τόσο βασανιστική, που δύσκολα αποφεύγουμε να νιώσουμε ματαιωμένοι, ηττημένοι από τον ίδιο μας τον ατελή εαυτό, που προς στιγμήν- κάποτε και για πολλές χιλιάδες αθροισμένες στιγμές-  αφέθηκε να στροβιλίζεται στη δύνη του παράλογου φόβου, να εγκαταλείπεται στην αβάσταχτη ηδονή του πόνου που δεν μοιράζεται, που είναι «ντροπή» να μοιράζεται.
Το παν για να μπορεί κανείς να συνεχίζει παρόλες τις αναποδιές  φαίνεται να είναι η ικανότητα να συγχωρεί τον εαυτό του, να αγαπά (και) τα λάθη του, αν όχι πρωτίστως αυτά και να ενθαρρύνει εαυτόν να προσπαθεί περισσότερο, έχοντας την (αυτο)πεποίθηση, ότι μπορεί και ότι μπορεί καλύτερα από ό, τι τα έχει καταφέρει έως σήμερα.
Αν κάτι πρέπει να θεωρούμε στόχο ζωής είναι μάλλον αυτό που ο Δημήτρης, ο δάσκαλος οδήγησης- καλή του ώρα- μου είχε πει κάποτε: «Αναστασία, να προσπαθείς στη ζωή να ισορροπείς ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη, ούτε πολύ να χαίρεσαι, ούτε πολύ να λυπάσαι». Σοφή η παραίνεση ενός ανθρώπου με εμπειρία ζωής μεγαλύτερη κατά δεκαπέντε χρόνια από τη δική μου, αν θυμάμαι καλά, μια που έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε και  που μου πήρε πολλά χρόνια αφενός να την εκτιμήσω αφετέρου να την εφαρμόσω, όχι και τόσο επιτυχημένα πάντα, οφείλω να ομολογήσω.
Το δικό μου μότο ήταν ανέκαθεν μια ψευδαίσθηση αλτρουισμού του τύπου «στη ζωή σου κάνε ό, τι θες, μόνο μην εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες των άλλων, μην εκμεταλλευτείς τον άλλο που βρίσκεται σε αδυναμία». Μου πήρε πολλά χρόνια (κάποια ίσως «χαμένα») για να καταλάβω ότι ο- ας πούμε-  πραγματικός αλτρουισμός ξεκινάει με τη βαθιά αγάπη απέναντι στον εαυτό σου και εφόσον συμπορεύεσαι  με ανθρώπους  οι οποίοι δεν θα εκμεταλλευτούν ποτέ τις δικές σου αδυναμίες, που δεν θα σε εκμεταλλευτούν όταν βρίσκεσαι σε αδυναμία.
Ελευθερία (βασική προϋπόθεση της ευτυχίας)  είναι να μπορείς να επιλέγεις από ποιους θα «εξαρτάσαι». Να επιλέγεις τον αγώνα σου και τους συνοδοιπόρους σου δηλαδή. Να μην σου επιβάλλονται από προηγούμενες επιλογές σου κι αν ακόμη έχεις κάνει κακές επιλογές στο παρελθόν, να αγωνίζεσαι να απεγκλωβιστείς από αυτές, είτε με την ευθεία αντιμετώπισή τους, είτε ακόμη- ακόμη και με την φυγή, η οποία σε αυτή την περίπτωση περισσότερο από δειλία, φαίνεται να είναι  προνόμιο, που οι περισσότεροι από μας δεν το έχουμε. Φυγή χωρίς προϋποθέσεις ωστόσο ενέχει τον κίνδυνο της ήττας από τον κακό εαυτό και τότε παύουμε νομίζω να είμαστε ελεύθεροι.
Όποιος έχει βιώσει την απώλεια σε οποιαδήποτε μορφή της είναι βέβαιο ότι απέχει παρασάγγας από την αλαζονεία της αυθυπαρξίας, μόνο και μόνο γιατί ένιωσε στο πετσί  του την μεγαλύτερη βία, αυτή όπου το «χωρίς» αντικαθιστά οριστικά και αμετάκλητα το «με/μαζί» κι ως εκ τούτου είναι σε θέση να αναγνωρίζει  και να αποδέχεται ότι δεν χωρούν αυταπάτες για την ανθρώπινη ανάγκη του ανήκειν σε κάποιον, σε κάποιους.  Κι όταν έχεις επιζήσει από τη βία της απώλειας, σπάνια θα πέσεις στην παγίδα να φερθείς όπως εσύ δεν θα ήθελες να σου φερθούν, άρα θα σεβαστείς τις αδυναμίες των άλλων, θα σεβαστείς τον άλλο που βρίσκεται σε αδυναμία.
Ωστόσο και παρότι η απώλεια είναι άρρηκτα δεμένη με τη θνητή διαδρομή μας στη ζωή θα πρέπει νομίζω να τους φτιάχνουμε τους ανθρώπους να μπορούν να ζουν με σεβασμό στην αδυναμία και τις αδυναμίες του άλλου. Κι εδώ  βάζω  σαν πυξίδα το «Νοκ άουτ», έτσι για την αλητεία που λένε, μια και τις νουθεσίες οι περισσότεροι τις γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι (καρφώνεσαι κορίτσι μου με τις παλαιολιθικές εκφράσεις) και πολύ καλά κάνουμε.
Ισορροπία, λοιπόν, κι ενσυναίσθηση πριν από το μαζί και για το μαζί και για να μην είναι έννοιες όπως η ελευθερία και η αλληλεγγύη κενές νοήματος, ογκόλιθοι που γκρεμίζονται με τεράστιο κρότο και ανυπολόγιστες ζημίες. Συγχωράτε με κι εμένα για τα μακροσκελή και εξομολογητικά μεσημεριάτικο, αλλά να, οι ώρες της ανάγκης δεν είναι πάντα οι μικρές…


(Α.Τ.)
---

Σχόλια