---
«Το ν’ αγαπάς κάποιον σημαίνει να
τον γνωρίζεις με τέτοιον τρόπο ώστε όλα του τα στοιχεία να σ’ αγκαλιάζουν, να
φθάνουν ολοκληρωτικά σε σένα, παύοντας να είναι αδιάφορα ή φοβερά, ψυχρά ή
κούφια. Ακόμα και τα πιο τρομερά πράγματα τότε, όπως τα θηρία μόλις μπουν στον
κήπο της Εδέμ, ξαπλώνουν εξημερωμένα στα πόδια μας. Στα πιο όμορφα ερωτικά
τραγούδια υπάρχει κάτι από αυτό το ακαταμάχητο συναίσθημα, ωσάν το αντικείμενο
του έρωτα να μην είναι μόνο αυτό που πραγματικά είναι, αλλά και το φύλλο που
θροΐζει πάνω στο δέντρο, η αχτίδα που κάνει να χρυσίζει το νερό- μεταμορφωμένο
σε όλα τα πράγματα και συγχρόνως μάγος που μεταμορφώνει όλα τα πράγματα: εικόνα
θρυμματισμένη σε χίλια κομμάτια μέσω της απειρότητας του Όλου, έτσι ώστε όπου
κι αν πορευόμαστε να είμαστε πάντοτε στη γενέθλια γη μας.
Να γιατί έχουμε απόλυτο δίκιο να
φοβόμαστε ότι, καθώς προχωρά η αλληλογνωριμία των εραστών, η ερωτική μέθη
εξανεμίζεται. Είναι γιατί κάθε πραγματική μέθη αρχίζει από ένα είδος
δημιουργικής δόνησης που σείει και τις αισθήσεις και το πνεύμα. Εξ ου και η
αδυναμία της επιθυμίας να γνωρίσεις αυτό που «όντως είναι» ο άλλος˙ ακόμα κι αν ξεπερνά κατά πολύ τις
προσδοκίες μας, πάλι θ’ απογοητευτούμε οικτρά, λόγω του ότι δεν έχουμε την
απαραίτητη απόσταση για να διατηρήσουμε με τον άλλο μια σχέση δημιουργική,
ποιητική, «παιχνιδιάρικη».
Παρατηρούμε τότε ότι τα στοιχεία
του χαρακτήρα του άλλου, που κάποτε μας φαίνονταν ιδιαίτερα συγκινητικά, μετά
από λίγο μας είναι αδιάφορα ή, ακόμα χειρότερο, μας ενοχλούν, θυμίζοντάς μας πόσο
ξένος μας είναι ο κόσμος που άλλοτε έκανε όλο μας το είναι να πάλλεται, και
πόσο παραμένει ξένος!»
Lou Andreas-Salomé, Σεξουαλικότητα
και ερωτισμός
---
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου