Prior knowledge’s recalls

--- Ήταν ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου και βάδιζα αμίλητη κι εκστατική. Ακολουθούσα έναν άνδρα με βλέμμα σπινθηροβόλο, που συχνά- πυκνά γύριζε προς το μέρος μου να σιγουρευτεί πως είμαι πίσω του. Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο, ντόπιους και τουρίστες που έκαναν την βόλτα τους, κράχτες και μικροπωλητές μα ένιωθα πως περνούσα  απαρατήρητη. Ο άνδρας με τα λευκά ρούχα άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα κι εγώ πάσχιζα να ακολουθήσω. Στο παλιό λιμάνι, τον έχασα στο πλήθος. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει από την αγωνία, καθώς μάταια τον αναζητούσα τριγύρω.   Τότε πλησίασε μια μικρή τσιγγάνα που κρατούσε στα χέρια της παρασόλια διακοσμημένα με γκέισες κι άλλες εικόνες από την Ανατολή και τείνοντας το χέρι της μου έδωσε ένα χρώματος εκρού με έναν πανέμορφο κόκκινο δράκο. Το πήρα αμήχανα και πριν προλάβω να ρωτήσω πόσο κάνει, ένιωσα ένα ρεύμα αέρα να διατρέχει την πλάτη μου κι άκουσα ένα ανεπαίσθητο θρόισμα επάνω από το κεφάλι μου. Ξαφνικά τον είδα και πάλι να μου χαμογελ

--- Βαριά τα βήματα στο κατάστρωμα. Ο ήχος της πατημασιάς πένθιμος θαρρείς. Τα πόδια ακολουθούν απρόθυμα τις σκέψεις, εδώ κι εκεί, πότε μπρος, πότε πίσω. Ένα ογκώδες και αμετακίνητο "γιατί;"  φράζει το δρόμο μέρες τώρα. Η ανασαιμιά πνίγεται  σε μακρόσυρτους λυγμούς κι η δόλια καρδιά πασχίζει μάταια να παφλάσει στο ρυθμό της επιβεβλημένης σιωπής της γκρίζας λίμνης. Η φάτσα  πιο ωχρή κι από νεκρού σιγοντάρει  το βλέμμα  που αδειανό ζητιανεύει μια σπίθα πνοής στα σύννεφα και τα βουνά, στα μολυβιά νερά  και το φύλλωμα των δέντρων. Τον δρόμο αποστρέφεται με μαεστρία ζηλευτή, ίδιο ζουλάπι, μη τυχόν σε ανταμώσει εκεί... τόσο μακριά πια... τόσο μακριά μου... Δεν το χωράει ο νους πόσο αδύναμος ο άνθρωπος στο νόμο της αγάπης. Μα εγώ με αγάπησα στα δύσκολα περισσότερο... (Α.Τ.) ---