Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Απουσία [Ποίηση]


---
Δροσερό το αεράκι.
Η ψυχή μου ανέμισε.
Άνθρωποι πήγαιναν.
Δεν ήσουν εκεί.
Τα φύλλα θρόιζαν.
Δεν άκουγε η νύχτα.
Τα χείλη δεν έτρεμαν.
Τα λόγια σκόρπισαν.
Πολύχρωμα φώτα
ζωγράφιζαν όνειρα.
Μια ξεφτισμένη αγκαλιά
και γερασμένα χαμόγελα
οι πόθοι μας πλάνεψαν.
Μια καληνύχτα- αυτόχειρας
ξεβράστηκε το ξημέρωμα.

(Α.Τ.)
---

Σχόλια

  1. Ίσως το καλύτερό σου που έχω διαβάσει. Είχες έμπνευση, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το αεράκι, Λευτέρη μου... Καλημερούδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αποτυπώματα απουσίας σε ξεφτισμένες αγκαλιές και σε χαμόγελα που πάγωσε ο χρόνος !!!!
    " Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
    Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.."..Ελ.
    την καλημέρα μου ...Υπέροχο !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα, γλυκύτατη Δέσποινα! Ευχαριστώ θερμά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Mερικές φορές χρειαζόμαστε ΜΟΝΟ ότι ο άλλος μπορεί να μας δώσει ... την απουσία του.

    Candy Dulfer - Πανέμορφο fuNk

    Kαλό βράδυ

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ φίλε negentropist,
    ό,τι κι αν εμείς (νομίζουμε πως) χρειαζόμαστε από κάποιον άλλο, μετράει πως τελικά πορευόμαστε με ό,τι εκείνος (δύναται ή θέλει να)μας δίνει... ή απλά δεν πορευόμαστε... Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. χρειαζόμαστε, έχουμε, δίνουμε, παίρνουμε, επιθυμουμε, χαρίζουμε, απολαμβάνουμε, ψυχανεμιζόμαστε...

    εγω είμαι κλέφτης...

    καλησπέρα

    :)

    πανέμορφο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλώς ήρθες, αγαπητέ Ναύτη!
    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χμ!! Η απουσία κάποιων προσόπων ...
    Είναι τάχα η απουσία η πηγή της δυστυχίας?
    Είναι τελικά η δυστυχία του ενός η ευτυχία κάποιου αλλού? Και αν ναι κατά πόσο αυτό παρηγορεί το εγώ?
    Είναι το εγώ το μόνο υπεύθυνο για την αυτοσυντήρηση? Και ποιός ο ρόλος της Νέμεσις?
    Χμ!! Η απουσία κάποιων προσόπων ...
    και όσον αφορά τις δικές μας απουσίες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπημένε Δημήτρη,
    η προσωπική ευτυχία του καθενός συναρτάται από πολλούς παράγοντες και σαφώς δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από την παρουσία ή την απουσία κάποιου προσώπου, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό...
    Η απουσία δεν είναι πάντα πηγή δυστυχίας.
    Η δυστυχία κάποιου μπορεί να είναι ένα αναπόφευκτο βήμα για την επίτευξη της ευτυχίας κάποιου άλλου, είναι θέμα που δύσκολα μπορούμε να το αναλύσουμε από εδώ... Αξίζει όμως να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την ευτυχία μας, όχι οι άλλοι.
    Το "εγώ" και η "αυτοσυντήρηση" είναι "προτεραιότητες" του καθενός μας από ανάγκη, δεν αποτελεί αυτό ύβρη, επομένως δεν χρειάζεται η Νέμεση. Έτσι είναι η ζωή: πρώτα νοιαζόμαστε για μας, μετά και για τους άλλους... όταν όμως νοιαζόμαστε τους άλλους, ακόμη και η απουσία μας, έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε εκείνους...
    Η "Απουσία" που έγραψα επιχειρεί απλώς να αποτυπώσει το συναίσθημα της απώλειας ενός προσφιλούς προσώπου, χωρίς όμως να έχει πρόθεση να αποδώσει ευθύνες... Θεωρώ πως είναι ανώφελο να αναζητάς ευθύνες, πολύ περισσότερο να τις αποδίδεις, όταν αντ' αυτού μπορείς να προχωράς, έχοντας στα μπαγκάζια σου, τη σοφία των βιωμάτων σου. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου