---
Δροσερό το αεράκι.
Η ψυχή μου ανέμισε.
Άνθρωποι πήγαιναν.
Δεν ήσουν εκεί.
Τα φύλλα θρόιζαν.
Δεν άκουγε η νύχτα.
Τα χείλη δεν έτρεμαν.
Τα λόγια σκόρπισαν.
Πολύχρωμα φώτα
ζωγράφιζαν όνειρα.
Μια ξεφτισμένη αγκαλιά
και γερασμένα χαμόγελα
οι πόθοι μας πλάνεψαν.
Μια καληνύχτα- αυτόχειρας
ξεβράστηκε το ξημέρωμα.
(Α.Τ.)
---
Ίσως το καλύτερό σου που έχω διαβάσει. Είχες έμπνευση, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αεράκι, Λευτέρη μου... Καλημερούδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποτυπώματα απουσίας σε ξεφτισμένες αγκαλιές και σε χαμόγελα που πάγωσε ο χρόνος !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή" Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.."..Ελ.
την καλημέρα μου ...Υπέροχο !!!!
Καλημέρα, γλυκύτατη Δέσποινα! Ευχαριστώ θερμά!
ΑπάντησηΔιαγραφήMερικές φορές χρειαζόμαστε ΜΟΝΟ ότι ο άλλος μπορεί να μας δώσει ... την απουσία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήCandy Dulfer - Πανέμορφο fuNk
Kαλό βράδυ
:)
Αγαπητέ φίλε negentropist,
ΑπάντησηΔιαγραφήό,τι κι αν εμείς (νομίζουμε πως) χρειαζόμαστε από κάποιον άλλο, μετράει πως τελικά πορευόμαστε με ό,τι εκείνος (δύναται ή θέλει να)μας δίνει... ή απλά δεν πορευόμαστε... Φιλιά.
χρειαζόμαστε, έχουμε, δίνουμε, παίρνουμε, επιθυμουμε, χαρίζουμε, απολαμβάνουμε, ψυχανεμιζόμαστε...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω είμαι κλέφτης...
καλησπέρα
:)
πανέμορφο κείμενο...
Καλώς ήρθες, αγαπητέ Ναύτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καλό βράδυ!
Χμ!! Η απουσία κάποιων προσόπων ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τάχα η απουσία η πηγή της δυστυχίας?
Είναι τελικά η δυστυχία του ενός η ευτυχία κάποιου αλλού? Και αν ναι κατά πόσο αυτό παρηγορεί το εγώ?
Είναι το εγώ το μόνο υπεύθυνο για την αυτοσυντήρηση? Και ποιός ο ρόλος της Νέμεσις?
Χμ!! Η απουσία κάποιων προσόπων ...
και όσον αφορά τις δικές μας απουσίες?
Αγαπημένε Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήη προσωπική ευτυχία του καθενός συναρτάται από πολλούς παράγοντες και σαφώς δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά από την παρουσία ή την απουσία κάποιου προσώπου, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό...
Η απουσία δεν είναι πάντα πηγή δυστυχίας.
Η δυστυχία κάποιου μπορεί να είναι ένα αναπόφευκτο βήμα για την επίτευξη της ευτυχίας κάποιου άλλου, είναι θέμα που δύσκολα μπορούμε να το αναλύσουμε από εδώ... Αξίζει όμως να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την ευτυχία μας, όχι οι άλλοι.
Το "εγώ" και η "αυτοσυντήρηση" είναι "προτεραιότητες" του καθενός μας από ανάγκη, δεν αποτελεί αυτό ύβρη, επομένως δεν χρειάζεται η Νέμεση. Έτσι είναι η ζωή: πρώτα νοιαζόμαστε για μας, μετά και για τους άλλους... όταν όμως νοιαζόμαστε τους άλλους, ακόμη και η απουσία μας, έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε εκείνους...
Η "Απουσία" που έγραψα επιχειρεί απλώς να αποτυπώσει το συναίσθημα της απώλειας ενός προσφιλούς προσώπου, χωρίς όμως να έχει πρόθεση να αποδώσει ευθύνες... Θεωρώ πως είναι ανώφελο να αναζητάς ευθύνες, πολύ περισσότερο να τις αποδίδεις, όταν αντ' αυτού μπορείς να προχωράς, έχοντας στα μπαγκάζια σου, τη σοφία των βιωμάτων σου. Σε φιλώ.