---
«[…] Λοιπόν, νομίζω ότι, ήδη από την αρχή, αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον για το ΄68 είναι αυτή η διαδικασία κατά την οποία οι άνθρωποι εγκατέλειψαν ως επί το πλείστον τις κοινωνικές τους λειτουργίες στη διάρκεια αυτής της χρονική περιόδου. Οι σπουδαστές σταμάτησαν να σπουδάζουν, οι εργαζόμενοι σταμάτησαν να εργάζονται, οι αγρότες σταμάτησαν να καλλιεργούν, οι καλλιτέχνες σταμάτησαν να ζωγραφίζουν και έκαναν αφίσες, αλλά, ξέρετε, δεν απομονώθηκαν στα στούντιό τους προσπαθώντας να ζωγραφίσουν. Υπάρχουν, λοιπόν, ήδη αυτές οι συζητήσεις σχετικά με τον ασήμαντο αστικό καταμερισμό ρόλων και θέσεων. Και σε αυτή την περίοδο του ΄68 ένα χαρακτηριστικό είναι η προθυμία των ανθρώπων να εγκαταλείψουν αυτόν τον καταμερισμό και να υπερβούν ό,τι καθηλώνει την ταυτότητά τους, ουσιαστικά να το εγκαταλείψουν για λίγο. Συνεπώς, εάν προχωρήσουμε περισσότερο στην ίδια γραμμή σκέψης, θα δούμε ότι το είδος της νέας πολιτικής διάνοιας που εκπροσωπούν εγχειρήματα όπως η zad είναι η διεύρυνση αυτής της τάσης – υπό την έννοια ότι, για να επιτευχθεί το είδος της διάσπασης της ιδεολογικής ακαμψίας για την οποία μιλάς, θα πρέπει να υπάρχει κάποια απο-ταύτιση από όλα τα στοιχεία που καθηλώνουν την κοινωνική ζωή μας και την ταυτότητά μας μέσα στην κοινωνία.
[…] Πάντοτε επιστρέφω σε αυτό που είπε ο Μαρξ για την Κομμούνα του Παρισιού. Είπε, και νομίζω ότι αυτή είναι πραγματικά η καλύτερη ανάλυση της Κομμούνας σε μία φράση, ότι αυτό που κατόρθωσαν, αυτό που ήταν σημαντικό σε ό,τι έκαναν, δεν ήταν οι νόμοι που πέρασαν ή τα κυβερνητικά διατάγματα που κατάφεραν να θέσουν σε ισχύ˙ αυτό που ήταν σημαντικό ήταν απλώς και μόνο η ενεργός ύπαρξή τους. Με την «ενεργό ύπαρξη» εννοεί τον τρόπο που κατοικούσαν στον αγώνα, τον τρόπο που κατόρθωσαν να οργανώσουν και να συνθέσουν τη ζωή τους από κοινού. Και αυτό είναι, η ενεργός ύπαρξη είναι αυτό για το οποίο παλεύουμε, αυτό είναι πραγματικά η πολιτική. Και έτσι, αυτό που με ενδιέφερε σε μια σύγχρονη εκδοχή της κομμούνας, όπως η zad, είναι ότι εκεί οι άνθρωποι κατοικούν στον αγώνα, δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ της καθημερινής ζωής και του αγώνα. Και για να κατοικήσεις έναν αγώνα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα όσο αυτό που έχουν καταφέρει, πρέπει συνεχώς να μεταμορφώνεσαι. Πρέπει να μετασχηματίσεις τον εαυτό σου για να μετασχηματίσεις την κατάσταση που μοιράζεσαι και πρέπει να μετασχηματίσεις τη δική σου ταυτότητα, τη δική σου προσωπική θέση. Επομένως, δεν πρόκειται πραγματικά για μια πολιτική άποψη ή μια μορφή οργάνωσης, πρόκειται πραγματικά για μια βιωμένη ύπαρξη.»
*"Ένας καφές με την Κριστίν Ρος- Για τις συνέχειες του Μάη του ΄68", Βαβυλωνία, Αθήνα, Δεκέμβριος 2018.
---
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου