Κάτι για να φοβάμαι [Ποίηση]

---

Είναι κάτι φορές που ο φόβος με κυριεύει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Φοβάμαι τόσο που δεν μπορώ να λειτουργήσω κανονικά, δεν μπορώ να απολαύσω τίποτα. Είναι ένας φόβος που φαίνεται να πηγάζει από μέσα μου, να ενισχύεται από τυχαία γεγονότα και να επιστρέφει δριμύτερος εντός μου. Δεν έχει να κάνει με τους άλλους, ακόμη κι αν ηθελημένα ή αθέλητα οι άλλοι τον ενισχύουν. Είναι ένας και είναι αποκλειστικά δικός μου ο φόβος μου.

Πως μπορώ να με νικήσω, εγώ είμαι ο φόβος μου, δεν ξέρω. Αποφασιστικότητα και θέληση είναι ό, τι μου λείπει ή μήπως ένας καλός λόγος για να μην φοβάμαι; Είναι ο θάνατος ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου. Ο δικός μου φόβος είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω. Φοβάμαι να ζήσω. Φοβάμαι να κάνω (κι άλλα) λάθη, φοβάμαι να πονώ για ανεκπλήρωτους έρωτες, φοβάμαι να ονειρεύομαι, μια που τα όνειρα ενισχύουν την πλάνη μου, τις αυταπάτες μου για τη ζωή.

Αναρωτιέσαι, ίσως, γιατί είναι κακό να έχει κανείς αυταπάτες, αν έτσι μπορεί να πορεύεται γενναία στη ζωή. Η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής, για όποιον το μόνο που φοβάται είναι ο θάνατος, αλλά είναι εξόχως  φανερή για όσους, όπως εγώ, φοβούνται να ζήσουν. Γιατί η πορεία στη ζωή με αυταπάτες είναι μια πορεία όπου καλείσαι να παλεύεις με τις ελπίδες και τις προσδοκίες των άλλων κι είναι δυσβάσταχτος ο φόβος να μείνουν αυτές ανεκπλήρωτες, ιδίως όταν ο φόβος παύει να είναι δικός σου και είναι των άλλων.

Δεν κάνω όνειρα, εκ πεποιθήσεως πια, γιατί κοστίζουν την ελευθερία μου. Κοστίζουν το βασικό μου δικαίωμα να φοβάμαι ελεύθερα, να δειλιάζω, να γυρνάω στη μήτρα της μάνας μου, απαλλαγμένη από την παράνοια της ζωής και την ασχήμια αυτού του μάταιου κόσμου.

Κι αν υπήρξαν στιγμές, που ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα σφιχτό αγκάλιασμα έδιωξαν πρόσκαιρα το φόβο μου και μου φανέρωσαν ένα ίχνος από την υποτιθέμενη ομορφιά της ζωής τι κρίμα  που αναλώθηκαν σε  δουλικά χαμόγελα υποταγμένα στο ένστικτο της επιβίωσης! 

(A.T.)

---