Ραντεβού στην πλατεία; [Κείμενο]

---

Εντάξει, ομολογώ απογοητεύτηκα- προσωρινά. Τρίτη μέρα χθες στην πλατεία και ο κόσμος ολοένα λιγότερος. Επανάσταση του χαβαλέ θα πεις. Θα το πεις, είτε είσαι «γκουρού» της αριστερής ιδεολογίας, είτε ένθερμος υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού, είτε παρατηρητής του καναπέ, είτε είσαι (αναρχο)επαναστάτης με τη βούλα, βλ. μολότωφ, κουκούλα κλπ απαράδεκτα. Εντάξει, το κατάλαβες, είμαι κατά της βίας, αλλά το ίδιο είναι και οι «δάσκαλοί» σου, ψάξε στα επαναστατικά σου εγχειρίδια, κάπου θα το δεις γραμμένο. Εντάξει, παραδέχομαι δεν έχω θητεύσει στους κόλπους της αριστεράς, πάει να πει πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων δεν διαθέτω. Διαθέτω όμως σκέψη, ελεύθερη. Και συνείδηση, ταξική. Εντάξει, συμφωνώ δεν μπορεί να υπάρχει κράτος που να μοιράζει λεφτά- υπήρχε, αλλά ψόφησε και καλά έκανε- για να τσεπώνουν- εσαεί και ατιμώρητα- τα λαμόγια. Αλλά δεν είναι η ζωή μόνον εμπορικές και χρηματιστηριακές αξίες! Υπάρχουν και οι αξίες με την παλιά την έννοια, την παραδοσιακή,  και αυτές κάπως πρέπει να διασφαλίζονται και για τους πολλούς και αδύναμους, ξέρεις. Εντάξει, δεν είμαι κάτι καλύτερο από παρατηρητής κι εγώ. Μόνο που προάχθηκα από παρατηρητή του καναπέ σε παρατηρητή της πλατείας. Και αυτά που είδα με τα μάτια μου κι άκουσα με τα αυτιά μου εκεί, είναι κάπως διαφορετικά από αυτά που ο καθένας για τους λόγους του γράφει και λέει και το περνάει στον κόσμο για άποψη. Εντάξει, όλοι έχουμε γνώμη και πρέπει να έχουμε, δεν λέω. Αρκεί, να μην πληρωνόμαστε για να έχουμε μία ή περισσότερες, θα παρατηρήσω, απλώς.

Οι αγανακτισμένοι, λέει, πριν βγουν στην πλατεία, έδωσαν ραντεβού στο facebook, στην εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης, όπου αναζητάμε διέξοδο στις αδιέξοδες ζωές μας επικοινωνώντας με τις διαδικτυακές περσόνες άλλων. Γιατί δεν έχουμε άλλη διέξοδο, μην ρωτάς εμένα, εσένα ρώτα, τα ίδια μας συμβαίνουν. Εγώ, πάλι, τη μέρα που δόθηκε το ραντεβού, ήμουν σε διαδικτυακή αποτοξίνωση (είπα να το κόψω το ρημάδι για ένα μήνα, είχε αρχίσει να με χαλάει το overdose, αλλά τη χάλασα τη δίαιτα λόγω αγανάκτησης) κι έτσι το έμαθα από το στόμα φίλων. Και ως εκ θαύματος, κατόπιν ραντεβού, τα βαμπίρια της φερόμενης ως πραγματικής ζωής, οι ολοζώντανοι πρωταγωνιστές του facebook, ξυπνήσαμε στις πλατείες αγανακτισμένοι.

Κι έσπευσαν κάποιοι να πουν ότι μιμηθήκαμε τους Ισπανούς. Κακό είναι αυτό; Θα μου πεις, η μίμηση μας χαλάει ως λαό- όταν εμείς είμαστε οι μιμητές, εννοείται. Το παθαίνουμε με όλους τους άλλους λαούς και δεν λέμε σε τίποτα καλό που έχουν αυτοί να μοιάσουμε. Ξέρω θα σε λυπήσω τώρα, έλα όμως που τα περί μίμησης και μόδας είναι μεγάλη μούφα γιατί- αν δεν το ξέρεις, σε πληροφορώ- η αγανάκτηση υπήρχε κι εξακολουθεί να υπάρχει στους περισσότερους. Κι είπαν κάποιοι και τι να κάνει η αγανάκτηση από μόνη της; Επανάσταση απο- μίμηση δεν μπορεί να υπάρξει! Κι έσπευσαν, οι επαΐοντες να μας προγκήξουν να ξαναμπούμε στα μαντριά μας- τα πράσινα, τα κόκκινα, τα μπλε- και να συνεχίσουμε να βελάζουμε, αφού τίποτα πολιτικό δεν έχουμε να πούμε! Τα πολιτικά ζητήματα τα γνωρίζουν εκείνοι.  Εμείς, λέει, είμαστε απολιτίκ.

Κι εγώ από τη νέα μου θέση του παρατηρητή της πλατείας νιώθω βαθιά στο πετσί μου ότι κάποιοι παν να με καπελώσουν, να με χλευάσουν, να με βάλουν πάλι πίσω, εκεί από όπου μόλις έφυγα (ανεπιστρεπτί, να τους πεις!). Τρεις μέρες κοιτούσα γύρω μου τις φάτσες των ανθρώπων, των φίλων, των γνωστών, των αγνώστων. Κι ήταν όλοι εμφανώς ανήσυχοι, αμήχανοι κι επιφυλακτικοί, αλλά και αισιόδοξοι, ότι η παρουσία όλων μας εκεί, μπορεί να σημαίνει κάτι καλό. Κι ήταν και αυτή η τρίτη μέρα στην πλατεία που με ξενέρωσε, όπως έγραψα στην αρχή. Γιατί οι περισσότεροι εξακολούθησαν να πίνουν αμέριμνα καφέ παραδομένοι στην απραξία, γιατί ούτε και τα πιτσιρίκια- που συνήθως βολτάρουν στην πλατεία- μυρίστηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης κι έφυγαν για στέκια άλλα, γιατί οι αριστερές παρατάξεις πάλι φαγώθηκαν μεταξύ τους στα πλαίσια του δημοκρατικού διαλόγου από βήματος της συνελεύσεως της άμεσης δημοκρατίας! Ξενέρωσα πολύ και όταν επέστρεψα στο facebook, το δήλωσα στα φιλαράκια: (ξανα)ξυπνήστε με, μόνο όταν υπάρξει πράγματι κίνημα!

Ας είναι όμως καλά ο Άγγελος, που είπε να ανοίξει την κουβέντα πρωινιάτικο που αλλού; Στο facebook. Ήταν εκεί ο άνθρωπος (στην πλατεία), αλλά μάλλον έπαθε ό, τι κι εγώ κι εκείνος κι είπε να τα πούμε κατ’ ιδίαν και εκ του ασφαλούς, βλέπεις μεταξύ μας καχυποψία δεν υπάρχει, όπως ίσως υπάρχει στην πλατεία. Και είπαμε πολλά και θα πούμε κι άλλα. Εκείνο που μετράει, όμως, είναι που χάρη στην κουβέντα μας ξεπήδησαν εκεί- στο facebook (τον εικονικό τόπο συνάντησης)- οι απαντήσεις του παρατηρητή της πλατείας προς όλους τους επαΐοντες και μη. Και τις παραθέτω, εν συντομία.

Η αγανάκτηση από μόνη της είναι κάτι. Ξέρεις τι; Είναι το έναυσμα, μια καλή αρχή. Αφορμή, προτιμάς; Εντάξει, δεν τα χαλάμε. Αυτό που μετράει είναι άλλο. Οι άνθρωποι αγανακτισμένοι κατεβαίνουν στις πλατείες. Και οι πλατείες έχουν το πλεονέκτημα την ανοιχτωσιάς  και ό, τι αυτή συνεπάγεται. Οι πλατείες φτιάχτηκαν για να μαζεύονται εκεί πολλοί, αν όχι όλοι. Κι όσοι μαζεύονται στις ανοιχτές πλατείες  δύνανται να ανταλλάσσουν σκέψεις, να μοιράζονται και να διαδίδουν ιδέες και –Σσσσς, μας ακούει το σύστημα!- να σχεδιάζουν δράσεις, το μέλλον, τις ζωές τους! Όταν οι άνθρωποι καταλαμβάνουν τις πλατείες, το σύστημα φοβάται κι ας μην το δείχνει. Κάνει πως τις αγκαλιάζει αυτές τις συναθροίσεις και κάνει τα πάντα για να δείξει πως τάχα τις υποτιμάει. Τις υποτιμάει, ναι! Είναι δυνατόν να σε αποκαλούν ειρηνικό διαδηλωτή εν μέσω κρίσης και να μην νιώθεις ότι σε υποτιμάνε και μάλιστα σκοπίμως; Να τις καθοδηγήσει θέλει τις μαζώξεις το σύστημα και σε ένα βαθμό το πετυχαίνει, αλλά γνωρίζει κάτι που ακόμη και οι ίδιοι οι συγκεντρωμένοι δεν τολμούν να παραδεχτούν σε εαυτούς και αλλήλους. Πολλοί μαζί είναι μάζα και οι μάζες είναι μεγάλη ιστορία! Οι μάζες αναπτύσσουν δυναμικές περίεργες. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι ασκούν την τέχνη της δημαγωγίας. Γιατί κόπτονται οι δημαγωγοί να χειραγωγήσουν τις μάζες; Μα γιατί η μάζα παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της και δεν αφήνει όρθιο κολυμπηθρόξυλο! Φαντάζεσαι τώρα να είναι κανείς στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να τα βάλει με το χείμαρρο του πλήθους; Φροντίζουν, λοιπόν, οι πολιτικάντηδες και οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας, αφού δεν μπορούν να τις εξαφανίσουν, να τις χειραγωγούν τις μάζες, όπως συμφέρει τους ίδιους και τα αφεντικά τους. Μόνο για το λαό δεν νοιάζονται. Μπίνγκο! Δεν χρειαζόμαστε άλλους να νοιάζονται για μας. Μπορούμε και μόνοι μας- όλοι μαζί-  να νοιαστούμε, να σχεδιάσουμε, να δράσουμε και να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Ποιον περιμένεις να σου πει πώς να ζήσεις τη ζωή σου; Κι αφού κατάλαβες γιατί σαν συστατικό της μάζας είσαι ελκυστικός όσο κι επικίνδυνος, μάθε και το άλλο. Η αγανάκτησή σου από μόνη της είναι κάτι σημαντικό, αλλά δεν φτάνει. Θα έφτανε, αν ήσουν άβουλο ον, αν ήσουν φυτό και τη ζωή σου άλλοι την φρόντιζαν, αντί για σένα. Τότε, αν πχ ξέχναγαν να σε ποτίσουν κι εσύ ξεραινόσουν, δίκαια θα αγαναχτούσες με όσους σε πήραν με την αδιαφορία τους στο λαιμό τους. Εσύ όμως, αδέρφι, είσαι έμψυχο και έλλογο ον, ον πολιτικό που είπε κι ο παππούς Αριστοτέλης. Όταν διψάς, πας να πιεις νερό από μόνος σου και δεν περιμένεις άλλος να σε ξεδιψάσει. Αν δεν πας, δεν έχει νόημα να αγανακτάς ούτε με άλλους, ούτε και με σένα, γιατί απλά θα έχεις πεθάνει. Και θα έχεις πεθάνει από δική σου αδιαφορία.

Αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να σκεφτείς καλά και να καταλήξεις γιατί είσαι στην πλατεία και το δρόμο, τι ζητάς!  Κι όταν σ’ αυτό απαντήσεις, θα ξέρεις και πώς να το κερδίσεις. Αυτό να κάνουμε, αδέρφι. Να ανταμώσουμε στην πλατεία και να πούμε ο ένας στον άλλο τι ζητάμε! Να διαμορφώσουμε τα αιτήματά μας. Εντάξει, κάτω οι κλέφτες! Πάνω ποιοι; Κάτω το ΔΝΤ! Πάνω τι; Μας νοιάζει ποιοι τα πήραν; Θέλουμε να τιμωρηθούν; Θέλουμε να τα επιστρέψουν; Θέλουμε να γίνει η οικονομία μας βιώσιμη και ανταγωνιστική; Θέλουμε κράτος πρόνοιας; Να φορολογηθεί η Εκκλησία; Εμείς τα ερωτήματα, εμείς τις απαντήσεις, εμείς τις λύσεις. Έτσι δεν κάνουμε για όλα τα άλλα στη ζωή μας; Το ξέρω κι εγώ, οι αγανακτισμένοι με μπύρα και κιθάρες στην πλατεία δεν κάνουν επανάσταση. Δεν κάνουν όμως και χαβαλέ. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς επανάσταση. Δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση χωρίς κίνημα. Δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα χωρίς ζύμωση. Δεν μπορεί να υπάρξει ζύμωση χωρίς μαγιά. Οι αγανακτισμένοι είμαστε η μαγιά. Και δεν χωράει εδώ απογοήτευση. Εσύ, τι λες;  Ραντεβού στην πλατεία;

(Α.Τ. )

---