---
Μέρες πολλές πέφτει βροχή, αδιάκοπα. Κοιτάζω από το παράθυρο τον μολυβί ουρανό και ζωγραφίζω με τον δείκτη στο θολωμένο τζάμι τα όνειρά μου, μικρά παιδιά θαρρείς, που λαχταράνε να ορμίσουν στον έξω κόσμο.
Στ’ απέναντι παράθυρο, εκείνος. Ζωγραφίζει τα αδιέξοδά του και τους δίνει ονόματα. Κοιτάζει την βροχή που πέφτει, πότε λυπημένος, πότε σκεφτικός. Με την παλάμη του σβήνει τις δαχτυλιές με τα αδιέξοδα ονόματα και σαν χνωτίσει με την ανάσα του το τζάμι, τα ζωγραφίζει πάλι. Γυρεύει να βρει τη λύση τους, μα όσο ανασαίνει, τα αδιέξοδά του είναι εκεί, μικρές δαχτυλιές στο τζάμι, μεγάλες μουντζουριές στην ψυχή.
Να πάω κοντά, να τον μάθω να ζωγραφίζει όνειρα! σκέφτομαι, μα η βροχή πέφτει πολλή κι η χαρά με δισταγμό είναι ανάμικτη. Κι αν βραχώ; Κι αν τα όνειρα τα νομίσει αδιέξοδα; Λουφάζω πίσω απ’ το τζάμι με τα όνειρά μου να με κοιτούν παραπονιάρικα.
Βρέχει αδιάκοπα κι οι μέρες της σιωπής κυλάνε αργά. Υγρές δαχτυλιές, φευγαλέες ματιές και αδιόρατα χαμόγελα μας κρατούν συντροφιά μέχρι να έρθουν οι άλλες μέρες.
Μέρες πολλές πέφτει βροχή, αδιάκοπα. Κοιτάζω από το παράθυρο τον μολυβί ουρανό και ζωγραφίζω με τον δείκτη στο θολωμένο τζάμι τα όνειρά μου, μικρά παιδιά θαρρείς, που λαχταράνε να ορμίσουν στον έξω κόσμο.
Στ’ απέναντι παράθυρο, εκείνος. Ζωγραφίζει τα αδιέξοδά του και τους δίνει ονόματα. Κοιτάζει την βροχή που πέφτει, πότε λυπημένος, πότε σκεφτικός. Με την παλάμη του σβήνει τις δαχτυλιές με τα αδιέξοδα ονόματα και σαν χνωτίσει με την ανάσα του το τζάμι, τα ζωγραφίζει πάλι. Γυρεύει να βρει τη λύση τους, μα όσο ανασαίνει, τα αδιέξοδά του είναι εκεί, μικρές δαχτυλιές στο τζάμι, μεγάλες μουντζουριές στην ψυχή.
Να πάω κοντά, να τον μάθω να ζωγραφίζει όνειρα! σκέφτομαι, μα η βροχή πέφτει πολλή κι η χαρά με δισταγμό είναι ανάμικτη. Κι αν βραχώ; Κι αν τα όνειρα τα νομίσει αδιέξοδα; Λουφάζω πίσω απ’ το τζάμι με τα όνειρά μου να με κοιτούν παραπονιάρικα.
Βρέχει αδιάκοπα κι οι μέρες της σιωπής κυλάνε αργά. Υγρές δαχτυλιές, φευγαλέες ματιές και αδιόρατα χαμόγελα μας κρατούν συντροφιά μέχρι να έρθουν οι άλλες μέρες.
(Α.Τ.)
---
Ταξιδιώτες της βροχής... Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι εκεί που επιτρέπει το τζάμι, αγαπητέ φίλε! Καλημέρα και σε σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ καλή μου φίλη ... μιά που αναφέρεσαι στην Katharine Hepburn, oρίστε κάτι πολύ όμορφο που την αφορά (δες το ΥΓ, κάτω απο το παράθυρο της τελευταίας σκηνής)
ΑπάντησηΔιαγραφήGuess who's coming to dinner
Πολύ όμορφο το κείμενό σου ... Μελαγχολικό, αλλά με την αρμόζουσα δόση αισιοδοξίας στο τέλος :)
Καλή σου νύχτα, με κάτι "μουσικό" :
Wow !!!
:)
Αγαπημένε φίλε negentropist, σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πολύ περισσότερο για την συγκλονιστική σκηνή μιας ταινίας που λυπάμαι που δεν έχω δει μέχρι σήμερα. Έχω κόρη στην εφηβεία και ομολογώ ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ με τον πατέρα και την στάση του. Υπέροχο και το τραγούδι όπως πάντα. Καλή σου μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μοναξιά, συναισθηματικά αδιέξοδα, επιθυμίες και ονειροπολήσεις. Α, τι υπέροχο κείμενο... Τρυφερό και ταυτοχρόνως υποδόρια ανατριχιαστικό. «Οι μέρες της σιωπής κυλάνε αργά {…} μέχρι να έρθουν οι άλλες μέρες». Στις άλλες μέρες λοιπόν, τις διαφορετικές. Μας ξαφνιάσατε αγαπητή Α.Τ, μας ξαφνιάσατε ευχάριστα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη
Στις άλλες μέρες, αγαπητέ κ. Κατσούλη! Καλή δύναμη και σε σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή..................................
ΑπάντησηΔιαγραφήστέκεται δίπλα μου στο salad bar
φωτεινό μεσημέρι στου Garfunkel
η βροχή πέρασε άφησε μόνο
ένα ρίγος στα φύλλα των δέντρων
μια υποψία ερωτισμού
στο υπογάστριο
η ανάσα μου παραμονεύει το βλέμμα της
το βλέμμα της παραμονεύει την ανάσα μου
πίσω απ' τη λόχμη των μαλλιών
..................................
Βασίλης Πολύζος "ελαφρά πατήματα", απόσπασμα
για αυτές τις άλλες μέρες ζούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΑιμίλιοςEmilius
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες! Όμορφη η δημιουργία σου πολύ! Πέρασα από τα μέρη σου, θα τα λέμε.
Καλή συνέχεια!
@dirdawuth
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι... καλώς όρισες! :)
Όμορφο κείμενο ... μεταδοτικότητα εικόνων ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, φίλε Νίκο. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή