Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μεταμεσονύκτιος παροξυσμός [Αφήγημα]


---

Ήταν ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου και βάδιζα αμίλητη κι εκστατική. Ακολουθούσα έναν άνδρα με βλέμμα σπινθηροβόλο, που συχνά- πυκνά γύριζε προς το μέρος μου να σιγουρευτεί πως είμαι πίσω του. Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο, ντόπιους και τουρίστες που έκαναν την βόλτα τους, κράχτες και μικροπωλητές μα ένιωθα πως περνούσα  απαρατήρητη. Ο άνδρας με τα λευκά ρούχα άρχισε να περπατάει πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα κι εγώ πάσχιζα να ακολουθήσω. Στο παλιό λιμάνι, τον έχασα στο πλήθος. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει από την αγωνία, καθώς μάταια τον αναζητούσα τριγύρω.  
Τότε πλησίασε μια μικρή τσιγγάνα που κρατούσε στα χέρια της παρασόλια διακοσμημένα με γκέισες κι άλλες εικόνες από την Ανατολή και τείνοντας το χέρι της μου έδωσε ένα χρώματος εκρού με έναν πανέμορφο κόκκινο δράκο. Το πήρα αμήχανα και πριν προλάβω να ρωτήσω πόσο κάνει, ένιωσα ένα ρεύμα αέρα να διατρέχει την πλάτη μου κι άκουσα ένα ανεπαίσθητο θρόισμα επάνω από το κεφάλι μου. Ξαφνικά τον είδα και πάλι να μου χαμογελάει με το ωραιότερο χαμόγελο που είχα δει ποτέ. Η μικρή τσιγγάνα έγινε άφαντη κι εγώ έμεινα απορημένη να κοιτάζω το αψεγάδιαστο πρόσωπό του.
Σαν άρχισε και πάλι να βαδίζει, βιάστηκα να τον ακολουθήσω. Προχωρήσαμε κατά μήκος του μικρού λιμανιού και ανηφορίσαμε προς την παλιά πόλη. Πόσο μου άρεσαν τα άσπρα σπίτια με τις περιποιημένες αυλές! Το σκοτάδι ήταν πυκνό και ξαφνικά υπήρχε τόση ερημιά γύρω. Εκείνος στάθηκε κοντά σε μια γαλάζια αυλόπορτα και μου έγνεψε να πλησιάσω. Μου κόπηκαν τα πόδια από τον φόβο αλλά αποφάσισα να πάω σφίγγοντας ασυναίσθητα την λαβή της ομπρέλας. Μια μαύρη γάτα πετάχτηκε από κάπου μπροστά μου και με κατατρόμαξε. Μόλις συνήλθα από την τρομάρα, διαπίστωσα ότι ο άνδρας είχε εξαφανιστεί και πάλι.
Πλησίασα την αυλόπορτα. Οδηγούσε σε ένα υπαίθριο σινεμά, όπου προβαλλόταν μια βουβή ταινία αμερικάνικη της δεκαετίας του τριάντα. Οι θεατές λιγοστοί, μετρημένοι στα δάκτυλα κοίταζαν ανέκφραστοι το πανί. Κοίταξα κι εγώ και τότε τον είδα εκεί, να πρωταγωνιστεί στο έργο! Εμπρός του στεκόταν-  πλάτη στο κοινό- μια γυναίκα με κοντό καρέ, αλά Λούλου. Φαινόταν να της εξομολογείται τον έρωτά του. Πήρε στα χέρια το πρόσωπό της και την φίλησε με πάθος. Εκείνη, αν και αρχικά ανταποκρίθηκε, τον έσπρωξε ελαφρά και γύρισε προς την κάμερα με δάκρυα στα μάτια. «Θεέ μου!», ψέλλισα, αναγνωρίζοντας το πρόσωπό μου και νόμισα ότι θα σωριαζόμουν στο έδαφος. Κάθισα όπως όπως στην πλησιέστερη καρέκλα και κάρφωσα πάλι το βλέμμα μου στο πανί. Ήταν πάλι εκεί, έχοντας εμπρός του μια μοιραία ξανθιά. Την φίλησε με πάθος και εκείνη στην αρχή ανταποκρίθηκε με ανάλογο πάθος, αλλά σε λίγο τον απώθησε και έφυγε με δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Κοίταξα προς το μέρος των άλλων θεατών, να δω τις αντιδράσεις τους, αλλά έμοιαζαν σαν υπνωτισμένοι. Ξανακοίταξα στο πανί. Ήταν πάλι εκείνος, έχοντας στην αγκαλιά του μια κοκκινομάλλα και ορκίζομαι ότι με κοίταξε με το πιο αλαζονικό και μνησίκακο βλέμμα που είχα δει ποτέ! Ταράχτηκα, σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω χωρίς να τολμώ να κοιτάξω πίσω μου,  σφίγγοντας δυνατά την λαβή της ομπρέλας.
Σταμάτησα λαχανιασμένη, μόνο σαν βρέθηκα πίσω στο λιμάνι. Συνέχισα προς την παραλία, κοιτώντας διαρκώς αριστερά και δεξιά και πίσω, μην τυχόν τον ξαναδώ. Ξαφνικά, όλα τα άγνωστα πρόσωπα που συναντούσα μου φαίνονταν εχθρικά και απειλητικά και ένιωσα να με κυριεύει τρόμος. Προσπάθησα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, επαναλαμβάνοντας διαρκώς στον εαυτό μου ότι όλα ήταν γεννήματα της ζωηρής φαντασίας μου, κάτι που άρχισε να δουλεύει και οι φάτσες γύρω μου άρχισαν να φαίνονται όπως ήταν: ξανθοί τουρίστες, κόκκινοι από τον ήλιο, με φιλοπερίεργο, αλλά εγκάρδιο βλέμμα, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισε να με καθησυχάζει.
Οι σκέψεις μου διαδέχονταν η μια την άλλη με ρυθμούς εξωφρενικούς, αδύνατο να τις ενοποιήσω σε ένα συλλογισμό στέρεο. Η εικόνα εκείνου είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και δίχως να μπορώ να εξηγήσω γιατί, με έκανε να νιώθω μια απέραντη, βαθιά θλίψη. Απορροφημένη όπως ήμουν δεν αντιλήφθηκα αμέσως την βροχή.  Άνοιξα την ομπρέλα που κρατούσα, δοκιμάζοντας ακόμη μια έκπληξη όταν διαπίστωσα  ήταν μια κανονική ομπρέλα για τη βροχή σε ζωηρό πορτοκαλί χρώμα!
Βάδιζα και παρατηρούσα ότι όλα τα κεφάλια στρέφονταν να με κοιτάξουν. Το πορτοκαλί ελκύει τα βλέμματα σκέφτηκα και ένα αυτάρεσκο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Άρχισα να νιώθω ανάλαφρη, σχεδόν πετούσα. Τι σχεδόν;… πετούσα! Απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Στρέφοντας την ομπρέλα, άλλαζα κατεύθυνση. Η μαγεία χάθηκε μεμιάς σαν η ομπρέλα άρχισε να πάλλεται.  Με  μεγάλη δυσκολία την συγκρατούσα στο χέρι μου. Έμοιαζε να έλκεται από κάτι. Όσο κι αν προσπάθησα να ανακτήσω τον έλεγχο του «πηδαλίου» μου, δεν τα κατάφερα. Η δύναμη που με τραβούσε ήταν πολύ ανώτερη της δικής μου. Αφέθηκα και τότε έντρομη τον αντίκρισα σε απόσταση αναπνοής. Ανέκφραστος, με βλέμμα αδιαπέραστο και τεράστια άσπρα φτερά! «Κρίση!», είπε ξαφνικά και η παγωμένη του ανάσα πάγωσε το αίμα μου. Είμαι νεκρή; αναρωτήθηκα και τα μηνίγγια μου άρχισαν να σφυροκοπάνε. «Είμαι νεκρή;» έκανα να του φωνάξω, αλλά η φωνή δεν έβγαινε και μαύρη απελπισία με κυρίευσε.
Άρχισα να πέφτω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εκείνος είχε εξαφανιστεί και πάλι!  Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα στωικά το τέλος που πλησίαζε σε κλάσματα δευτερολέπτου, όταν ένιωσα μια μαλακή επιφάνεια να ανακόπτει την ξέφρενη πορεία μου. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως βρισκόμουν στην πλάτη ενός κόκκινου δράκου. Γραπώθηκα πάνω του και έκλαψα από ευτυχία υπέρτατη! Κατάκοπη, έκλεισα τα μάτια μου και αποκοιμήθηκα.
Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και στο πλάι μου κοιμόταν ο αγαπημένος μου, χωρίς τα φτερά του, αλλά με το ίδιο υπέροχο, αλαζονικό και μνησίκακο χαμόγελο.

(Α.Τ.)
---

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο το κείμενο σου Αναστασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννη, σ' ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες να το διαβάσεις και να το σχολιάσεις... Η αλήθεια είναι ότι δεν το φρόντισα καθόλου, το ανέβασα εν θερμώ, σε στιγμή μεταμεσονύκτιου παροξυσμού... πιθανά να το δουλέψω και πάλι κάποια στιγμή... Ευχαριστώ που περνάς! Να είσαι καλά!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tα όνειρα είναι προβολές των εμπειριών μας. Πολύ "ζωντανό" μου φάνηκε το δικό σου όνειρο Αναστασία ...

    Το παρακάτω λατρεμένο μου κομμάτι (το έχω στο προφίλ μου), μιλάει επίσης για κάποιο όνειρο. Ελπίζω να σ' αρέσει.

    Woong San
    - All Night Long


    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένε φίλε, Σταύρο
    χαίρομαι που σου άρεσε το όνειρο μου... Το τραγούδι πανέμορφο, η φωνή εκπληκτική! Καλό Πάσχα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Άδωνη, καλώς ήρθες!
    όλοι είμαστε άγγελοι που κουβαλάμε τους δαίμονές μας... Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είσαι γεννημένη για μυθιστορήματα γραφεις πολύ όμορφα.Αυτό που θελω επισης να σου πω είναι ότι το ονειρό σου εκφραζει μια ανασφαλεια που σε διακατεχει και προσπαθείς να αγκυστρωθείς απο κάπου.Δες τι σε απασχολεί και τι σε αγχωνει και θα βρεις μια ακρη.Καλό σου βραδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Γιώργο,
    ευχαριστώ θερμά για τα καλά λόγια και το ενδιαφέρον σου, θα ήθελα ωστόσο να διευκρινίσω ότι το όνειρο που διηγήθηκα είναι δημιούργημα της φαντασίας μου, δεν το ονειρεύτηκα... ευχαριστώ που περνάς... Να είσαι καλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μ' άρεσε τούτο το όνειρο
    που στάζει αγωνία και πάθος!...

    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. όνειρο ζωής... ζωή μέσα σε ένα όνειρο... a dream within a dream που θα έλεγε και ο Πόε... δυνατή η γραφή... ολόθερμες ευχές φίλη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ
    Και τα δικά μου φιλιά αγαπημένη φίλη!

    @Phivos Nicolaides
    Χρόνια πολλά και καλά, αγαπητέ φίλε!

    @nimertis
    Ευχαριστώ φίλε μου, υγεία, χαρά και αγάπη εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου