Prior knowledge’s recalls

--- Είναι απόγευμα, κοντά τέσσερις. Εδώ και μια ώρα περιμένω υπομονετικά τον Φώτη, στο διάδρομο έξω από την ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου. Ο Φώτης είναι εγκαταστάτης ηλεκτρολόγος, συνεργάτης του γραφείου. Τον κάλεσα για ένα πρόβλημα στις ηλεκτρικές κλειδαριές των θωρακισμένων θυρών ασφαλείας που λίγες μόλις μέρες πριν εγκαταστήσαμε στην κλινική, χωρίζοντάς τη στα δυο και δημιουργώντας έναν χώρο ελεγχόμενης πρόσβασης όπου θα φιλοξενούνται οι "βίαιοι ασθενείς". Πίνω αργά μια ζεστή σοκολάτα και παρατηρώ τους περαστικούς: ασθενείς, συγγενείς, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Πλησιάζει ένα νεαρό ζευγάρι, φορτωμένο σακούλες με φρούτα, τρόφιμα, ρούχα. Κοντοστέκονται. Η γυναίκα τηλεφωνεί σε κάποιο γιατρό που προφανώς τους περιμένει. Χάνονται από το οπτικό μου πεδίο. Σε λίγο εκείνη επιστρέφει. Σπρώχνει την πόρτα του WC επισκεπτών με το ένα δάκτυλο του χεριού σαν να φοβάται ότι θα κολλήσει κάτι. Την ανοίγει, αλλά μένει εκεί. Με ρωτάει αν είναι κάποιος μέ...

--- "If you're in trouble, or hurt or need - go to the poor people. They're the only ones that'll help - the only ones." - John Steinbeck Μεσημέρι Σαββάτου, επιστρέφω σπίτι από τη δουλειά. Σκέφτομαι να περάσω πρώτα από το πατρικό μου να δω τι κάνουν οι δικοί μου. Με πιάνει φανάρι, το ένα και μοναδικό της διαδρομής, σταματώ. Μια ασυνήθιστη συντροφιά στη νησίδα στα δεξιά του δρόμου τραβάει την προσοχή μου: ένα κορίτσι, δυο αγόρια και δυο σκύλοι, μάλλον αδέσποτοι. Η ατημέλητη εμφάνισή τους και οι κορίνες στα χέρια τους μαρτυρούν ότι είναι πλανόδιοι καλλιτέχνες. Περιμένουν να ανάψει κόκκινο και το φανάρι της δεξιάς λωρίδας για να αρχίσουν την παράστασή τους. Περιμένω κι εγώ. Ξαφνικά εμφανίζεται ο «γειά σου, φίλε». Όχι στη συνηθισμένη του θέση στην αριστερή πλευρά του δρόμου με τον υαλοκαθαριστήρα του στα χέρια, το πλατύ του χαμόγελο και τα σπαστά ελληνικά να ρωτάει τους οδηγούς εάν θέλουν να καθαρίσει το παρμπρίζ, αλλά από την άλλη πλευρά. Με βήμα ταχύ π...

--- Δεν μπορεί, θα σου έχει τύχει: η αμήχανη στιγμή που συνειδητοποιείς το "μοιραίο" λάθος. Η στιγμή που νιώθεις ότι έσπασε η σαπουνόφουσκα μέσα στην οποία δευτερόλεπτα πριν αιωρούσουν μακάριος, πλην ηλίθιος. Η στιγμή που μια πτυχή της πραγματικότητας άγνωστη μέχρι τα πριν σού αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο, κάνοντάς σε να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια. Η στιγμή που θέλεις να τρέξεις μακριά ή ν’ ανοίξει η γη να σε καταπιεί, η στιγμή που νιώθεις ένα βουνό θυμό κι ένα τσουνάμι απογοήτευση. Η στιγμή που χρειάζεσαι έναν άνθρωπο δικό σου να σε πιάσει από το χέρι, να σε τραβήξει από την κινούμενη άμμο που σε καταπίνει αμάσητο, όπως είχες καταπιεί κι εσύ μια βολική εκδοχή της αλήθειας, τη δική σου εκδοχή. Μην τρομάζεις. Είναι μόνο μια στιγμή. Αμήχανη, άβολη, θλιβερή και συνάμα αστεία, αλλά μόνο μία. Αρκεί να θυμάσαι πως χάρη σ’ αυτή έχεις γίνει λίγο καλύτερος, λίγο σοφότερος και λίγο πλουσιότερος και πως συνεχίζεις να ζεις, αξίζει να συνεχίζεις να ζεις, για την επόμεν...

--- Όσο κι αν προσπάθησα χθες και σήμερα – και προσπάθησα ώρα πολλή, λόγω τιμής- δεν κατάφερα να θυμηθώ το όνομά του. Θέλω, όμως, να σας αφηγηθώ τη συνάντησή μας πριν αρκετά χρόνια, οπότε σκέφτομαι να τον λέω Άγνωστο Α. Ο Άγνωστος Α, λοιπόν, ήταν συνάδελφος σπουδαστής στο ΤΕΙ, μικρότερός μου, καθώς εγώ είχα διακόψει τις σπουδές μου για δυο χρόνια και τον γνώρισα όταν τις συνέχισα. Συγκαταλεγόταν στους αδύναμους παύλα αδιάφορους σπουδαστές και αν, βάσει αυτής της πληροφορίας, φαντάζεστε ότι ήταν «ήσυχος» και «διακριτικός», σας βεβαιώνω ότι συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ξανθόψειρας (ο όρος που χρησιμοποιώ για τους ομορφούληδες πλην αντιπαθητικούς ξανθούς άντρες), αλάνι και ενοχλητικός τόσο προς τους καθηγητές, όσο και τους συναδέλφους του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα τότε και δύσκολα μπορούσα να ανεχτώ τις «εξυπνάδες» και την γκρίνια του και συχνά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται «εντάξει, ρε μαλάκα, στρώσε κώλο να διαβάσεις και ξεφορτώσου μας με κείνο και με τ’ άλλο πο...

-- - Ξύλινα σώματα σπαράσσονται από φλόγες ανήμερες. Η λαύρα σφιχτά στα πόδια τυλίγεται, αποθρασύνεται. Γάμπες γυμνές παραδίνονται στη ζέση (ευ)δαίμονες. Σε πορτρέτα αλλοτινής ευτυχίας περιπλανιέται η θλίψη μου. Mannaz η ρούνα. Άνθρωπε, που μ’ αγάπη κοιτάς, σ’ ονειρεύομαι.     (A.T.) ---